Andrzej Grubba
Uczeń szkoły w latach 1965 – 1973. Urodził się 14 maja 1958r. w Brzeźnie Wielkim koło Starogardu Gdańskiego w rodzinie nauczycielskiej. Jego ojciec Alojzy Grubba był dyrektorem szkoły w Zelgoszczy w latach 1962 – 1973, a matka Ludomira nauczycielką tej szkoły w latach 1962 – 1974. Andrzej Grubba był najlepszym zawodnikiem w historii polskiego tenisa stołowego. Wielokrotny mistrz Polski (26 razy), 12-ktotny medalista mistrzostw Europy, trzykrotny zdobywca brązowego medalu na mistrzostwach świata, zdobywca Pucharu Świata w 1988r. w tenisie stołowym. W plebiscycie „Przeglądu Sportowego” ogłoszony najlepszym sportowcem Polski 1984r. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich. Zmarł 21 lipca 2005r. po krótkiej i ciężkiej chorobie w wieku 47 lat. Jest pochowany na cmentarzu w Sopocie. Pozostawił żonę i dwóch synów Tomasza i Macieja. Jego żona Lucyna była 75 – krotną reprezentantką Polski w piłce ręcznej.
Paweł Wyczyński
Uczeń szkoły w latach 1928 – 1935. Prof. Paweł Wyczyński urodził się 29.06.1921r. w Zelgoszczy, w gminie Lubichowo, na ziemi kociewskiej. Był synem Lucjana i Klary, rolników i jednym z trojga rodzeństwa. W latach 1928-1935 uczęszczał do szkoły podstawowej w rodzinnej miejscowości, a w latach 1935-1939 do Państwowego Gimnazjum w Starogardzie Gdańskim. Jego nauka w gimnazjum była finansowana przez Gminę Lubichowo. Było to wyróżnienie dla najzdolniejszego ucznia szkół podstawowych (w całej gminie) w danym roku szkolnym. Wybuch II wojny światowej przerwał dalszą jego edukację. Podczas okupacji jest jednym z trzech współorganizatorów tajnej, antyhitlerowskiej organizacji "Jaszczurka", wspólnie z Izydorem Genczą z Zelgoszczy i Zygmuntem Bączkowskim ze Starogardu Gdańskiego. Paweł Wyczyński ułożył dla tej organizacji statut i rotę przysięgi "Jaszczurka". Była to praktycznie jedyna w regionie organizacja antyhitlerowska stworzona na Kociewiu i przez Kociewiaków w czasie II wojny światowej. W szczytowym okresie liczyła 150 członków. W 1943r. została ona podporządkowana Armii Krajowej w ramach akcji scaleniowej. Podczas okupacji Paweł Wyczyński przyjmuje pseudonim "Wrzos", który staje się również jego pseudonimem literackim. Na jesieni 1943r. P. Wyczyński został przymusowo wcielony do wojska niemieckiego, z którego ucieka do aliantów pod koniec 1944r. Zostaje żołnierzem II Korpusu Polskiego gen. Władysława Andersa. W 1946r. zdaje maturę w polskim Liceum w Salzburgu założonym przez II Korpus. Następnie kończy studia na uniwersytecie Lille we Francji. W 1951r. wyjeżdża do Kanady, gdzie zostaje wykładowcą literatury francuskiej na uniwersytecie w Ottawie. Prof. dr Paweł Wyczyński pracował na tym uniwersytecie jako badacz literatury frankojęzycznej Kanady. Sławę przyniosły mu opracownia dotyczące największego poety Kanady piszącego w języku francuskim Emila Nelligana. Przez 15 lat (1958-1973) był dyrektorem Centrum Badań nad literaturą kanadyjsko-francuską. Bywał często zapraszany z wykładami na różne uniwersytety w Kanadzie, USA, Brazylii, Francji, Anglii, Włoszech i Polsce. Na uniwersytecie w Ottawie zorganizował Wydział Nauk Słowiańskich i stworzył bibliotekę polską, która liczy dziś ponad 20 tys. książek. Został doktorem honoris causa 4 uniwersytetów, w tym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Jest autorem i współautorem 62 książek i przeszło 100 artykułów naukowych w różnych językach. Za swoje zasługi został odznaczony wieloma medalami, w tym Krzyżem Komandorskim Orderu Zasługi RP, Medalem Jej Wysokości Królowej Elżbiety II, Medalem Frankofonów Amerykańskich. Pracę naukową prof. dr Paweł Wyczyński łączył z działalnością społeczną. Był współtwórcą Kollegium Jana Pawła II Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego przeprowadzając w Kanadzie wieloletnią i wielomilionową zbiórkę na ten piękny cel, działając w ramach kanadyjskiego odłamu Towarzystwa Przyjaciół KUL. Jest honorowym członkiem Towarzystwa Miłośników Ziemi Kociewskiej (od 1980r.). Z jego inicjatywy powstała fundacja, która zbiera środki na wydawane przez TMZK różne publikacje o Kociewiu. Jest honorowym obywatelem Starogardu Gdańskiego (od 1991r.). P. Wyczyński wydał też dwa tomiki wierszy: "Na słonecznej ciemni" (1981r.), "Mowa korzeni" (1991r.) oraz jedną sztukę teatralną "Noc betlejemska" (1949r.). Po jego śmierci ukazało się opracowanie dotyczące wspomnień o Zygmuncie Bączkowskim "Ideał wbity na bagnety" (Starogard 2010). W swoich wierszach często wracał do rodzinnych stron: Zelgoszczy i całego Kociewia. Przed śmiercią pracował nad swoimi wspomnieniami "Obrazy z życia wzięte", które planował wydać w 2008r. Był żonaty z Reginą Delabit, z którą miał 7 dzieci i dochował się 13 wnuków. Paweł Wrzos - Wyczyński zmarł 27 listopada 2008r. w Ottawie i tam został pochowany.
Józef Milewski
Uczeń szkoły w latach 1921 -1927. Urodził się 18 lutego 1914r. w Zelgoszczy w wielodzietnej rodzinie chłopskiej Juliana i Walerii Milewskich. Józef Milewski był historykiem Kociewia, działaczem społecznym, doktorem nauk humanistycznych. Brał udział w wojnie obronnej Polski w 1939r. Jako działacz społeczny był między innymi wójtem Lubichowa (1945 - 1949) i burmistrzem Starogardu Gdańskiego (1949 – 1950r.). Jest autorem wielu książek i artykułów o Kociewiu. Jego najważniejsze prace to: „Starogard Gdański i jego okolice” (1955), „Dzieje Starogardu” (1959), „Dzieje wsi powiatu starogardzkiego” (1968r. 2 tomy), „Kociewie w latach okupacji hitlerowskiej” (1977r.). Zmarł 26 lutego 1998r. w Zelgoszczy i jest pochowany na Łapiszewie w Starogardzie Gdańskim.
Bernard Bona
Uczeń szkoły w latach 1921 – 1928. Urodził się 14.09.1914r. w Zelgoszczy w wielodzietnej rodzinie (ośmioro rodzeństwa). Gdy miał 8 lat zmarł jego ojciec i dalej samotnie wychowywała go matka. Bernard Bona był misjonarzem zakonu werbistów. W latach 1928 – 1937 uczył się w seminarium księży werbistów w Górnej Grupie koło Grudziądza, a następnie w latach 1937 – 1939 przebywał w nowicjacie w Chludowie. Podczas II wojny światowej trafił do Austrii, gdzie dalej kontynuował studia teologiczne. Święcenia kapłańskie otrzymał 2 sierpnia 1948r. w St. Gabriel w Austrii, a mszę prymicyjną odprawił we wrześniu tego roku w Polsce w kościele w Czarnymlesie. W latach 1949 – 1970 pracował jako misjonarz w różnych placówkach w Indiach, również jako przełożony tamtejszej Prowincji Księży Werbistów. Podczas pobytu w Indiach zainicjował budowę 42 kościołów, plebanii, szkół, internatów, zbiorników wodnych i budynków sanitarnych. Swoją pracę misyjną opisał później w książce „Garść ryżu” wydanej w 1981r. Ze względów zdrowotnych opuścił Indie i przybył do Polski w 1971r. Przez kolejne lata pracował na różnych stanowiskach zakonnych w Rzymie, Austrii, Anglii, Irlandii, USA. W 1984 r. wrócił do Polski i zamieszkał w domu werbistów w Laskowicach. Zmarł 9 maja 1992r. i jest pochowany w Górnej Grupie